Piątek,
19 kwietnia
Wernisaż online: 15.04.2021, godz. 19.00
Facebook @GaleriaKalisz
Czas trwania: 15.04-22.05.2021
„I bywają takie natchnienia jak gdyby poza moim udziałem, przy pewnym tylko naprężeniu woli, któremu o dziwo pomaga zmęczenie. To zmęczenie usypia świadomość (funkcjonalną) — przez co tworzy się dziura, przez którą można oglądać swoje i nie swoje myślenie ciągłe, w które jestem wpisany od samego początku mojego myślenia, moim życiem.” (Zbigniew Warpechowski, Podręcznik)
Zaprosiłam artystów, którzy dostrzegają i czerpią z potencjału doświadczania. Którzy poprzez przekorność i naturalną potrzebę eksperymentowania, odkrywają i wskazują swoimi działaniami wielowarstwowość świata, strukturę rzeczywistości. Wydają się być wręcz definiowani słowami Rosi Braidotti jako ci, który nie tylko próbują na nowo wynaleźć podmiotowość, która będzie zestawem nowych, odmiennych wartości, lecz zdają się także czerpać z tego wyjątkową przyjemność. Uprawiany przez nich rodzaj figlarstwa, buntu czy oporu wobec tego jak być musi, przynosi wolność i poczucie radosnej sprawczości nie tylko w odczuciu jednostkowym czy indywidualnym. Czuły, wrażliwy narcyzm wydaje się wręcz konieczny, by dojrzeć w materii rzeczywistości coś więcej, niżeli zbiór przypadkowych elementów.
Ekspozycja w Galerii Pulsar jest wystawą w pigułce – (a)kumulacją pełnego programu wystaw towarzyszących Biennale. Jest zarówno istotną jej częścią, jak i soczewką, która skupia myśl przewodnią projektu kuratorskiego. Stanowi symboliczne wejście w strukturę wykreowanego na potrzeby A-Kumulacji 2021 mikro-świata, który odbiorcy pozwala doświadczyć esencji wystaw towarzyszących i zapoznać się z ich charakterem.
Podstawą ekspozycji i wcześniej wspomnianym wejściem w narrację wystaw towarzyszących jest fotograficzna dokumentacja dzieła Rysunek w kącie Zbigniewa Warpechowskiego. Fotografii towarzyszy film Oskara Dawickiego Drzewo wiadomości oraz dokumentacja działania Teresy Murak Rzeźba dla Ziemi (równowaga balansu).
Prócz wymienionych dzieł w przestrzeni Galerii zobaczymy również wideoprojekcję prezentującą dzieła Marty Antoniak, Michaliny Bigaj, Anety Grzeszykowskiej, Cecylii Malik oraz Kingi Nowak, które wchodzą w skład wystaw a-kumulacyjnych, ale funkcjonują samodzielnie w tkance miasta.
Kuratorka: Kinga Popiela
Galeria Pulsar
Film Drzewo wiadomości Oskara Dawickiego został zrealizowany po raz pierwszy na wystawę Manifesta 7 w Rovereto w 2008 roku, jako nocny performance dokamerowy. Akcja wideo jest zmierzeniem się artysty z wyobrażeniem rajskiego ogrodu. Performer kreuje sytuację w której trafia do raju w celu odtworzenia historii biblijnego Adama. Jednak Dawicki ma swój własny pomysł na popełnienie grzechu pierworodnego i decyduje się nadgryźć i skosztować wszystkie owoce znajdujące się na zakazanym drzewie. Skutecznie sprawdza każde jabłko, nadgryzając i wypluwając kawałki owoców. Towarzyszące artyście nienasycenie, zachłanność i pragnienie zasmakowania wszystkich jabłek prowadzi w ostateczności do zmarnowania owoców z całego drzewa. Poniesiona porażka, w rezultacie żadne jabłko nie zostało zjedzone w pełni, może być kojarzona z dążeniem do ciągłej potrzeby zdobywania wiedzy, poszerzenia swojego poznania, przy jednoczesnym odczuwaniu nieustającego braku satysfakcji z osiągniętych już wyników.
Autor jako inspirację przywołuje myśl Emila Ciorana, który uważał, że owoce z biblijnego Drzewa Wiadomości były niedojrzałe.
Praca ze zbiorów kolekcji MOCAK Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie.
Oskar Dawicki – Urodzony w 1971 roku w Warszawie. Ukończył Wydział Sztuk Pięknych Uniwersytetu im. Mikołaja Kopernika w Toruniu. Współzałożyciel i członek legendarnej grupy Azorro. W 2010 roku opublikowano powieść o życiu artysty (Łukasz Gorczyca, Łukasz Ronduda, W połowie puste), a od 2015 roku możemy oglądać film fabularny inspirowany twórczością artysty, w której główną rolę gra sam Dawicki (Performer, reż. Łukasz Ronduda, Maciej Sobieszczański). Zajmuje się przede wszystkim sztuką performance’u, ale często poszerza swoje działania o prace wideo, fotografie, dokumentację, jak również obiekty i instalacje. Jego twórczość oscyluje głównie wokół autorefleksji nad figurą współczesnego artysty, jego tożsamością i statusem ekonomicznym. Dawicki w swoich pracach nie stroni od ironii i groteski, ale nasyca je dużą dozą humoru.
Jego prace znajdują się w kolekcjach wielu polskich instytucji, m.in.: Bunkier Sztuki w Krakowie, Galeria Arsenał w Białymstoku, MOCAK Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie czy Muzeum Sztuki w Łodzi.
Teresa Murak, Rzeźba dla Ziemi (Równowaga balansu), instalacja, 1974, Muzeum Sztuki, Łódź
Galeria Pulsar, Główny Rynek w Kaliszu
Rzeźba dla Ziemi (Równowaga balansu) to pierwsza praca Teresy Murak z cyklu Rzeźby dla Ziemi. Powstała w 1974 roku, w ramach Sympozjum w Ubbaboda w Szwecji, realizacja wpisuje się w założenia charakterystyczne dla początków sztuki land artu. Artystka zdecydowała się na trudne, fizyczne działanie – pracę własnymi, gołymi rękoma bezpośrednio w kontakcie z surową ziemią. Wskutek trzydziestodniowego, nieprzerwanego wysiłku powstały dwie formy będące swoimi negatywami – wydrążona w ziemii półkula o promieniu wysokości wzrostu artystki oraz druga wystająca ponad grunt figura o tym samym kształcie. Powierzchnie obu struktur zostały obsiane namoczonymi ziarnami traw. Niedługo po wypuszczeniu pędów, wbrew woli artystki rzeźba została zniszczona ciężkim sprzętem budowlanym.
Bardzo młoda wtedy artystka, zdecydowała się na działanie awangardowe, wręcz szokujące. Podjęła się bezkompromisowej, trudnej pracy, zdając się jedynie na siłę i sprawczość własnego ciała w kontakcie z wcześniej niedocenionym i niewykorzystywanym w sztuce materiałem. Wystawia siebie tym samym na próbę – tworząc na obczyźnie, wśród nieznanych osób, artystka wykazała się niezwykłym aktem odwagi i determinacji. Procesualność i transformacja materii, tak istotna podczas tworzenia dzieła, demonstruje się w ostatecznym, nieuchronnie zbliżającym momencie degradacji dzieła.
Twórczość Teresy Murak stała się przyczynkiem nowych kierunków w sztuce współczesnej i inspiracją dla wielu artystów związanych ze sztuką ekologiczną i zaangażowaną.
Praca z kolekcji Muzeum Sztuki, Łódź.
Teresa Murak – Urodzona w 1949 roku w Kiełczewicach. Ukończyła Wydział Malarstwa na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie pod kierunkiem prof. Jana Tarasina i prof. Tadeusza Dominika.
Pionierka sztuki ziemi, jedna z najważniejszych polskich artystek konceptualnych i feministycznych. Zajmuje się rzeźbą, instalacją i performancem. Ważnym elementem jej działań jest myśl ekologiczna oraz wątek nierozdzielności człowieka z naturą. Artystka odwołuje się w swoich akcjach do transcendencji, duchowości i naturalnych, biologicznych procesów, tworząc działania na pograniczu obrzędowości i sacrum. Charakterystycznym dla artystki tworzywem jest rzeżucha, którą posługuje się zarówno podczas działań performatywnych jak i przy rzeźbach czy instalacjach.
Wyróżniona w 2005 roku Nagrodą im. Katarzyny Kobro, a w 2015 roku została odznaczona Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.
Zbigniew Warpechowski, Rysunek w kącie, 1971
Galeria Pulsar
Fotografia jest elementem dokumentacji działania performatywnego Zbigniewa Warpechowskiego, którego akcja miała miejsce w Galerii Foksal w 1971 roku. Wciśnięty w zaaranżowany róg pomieszczenia artysta podejmuje się bardzo prostego działania. Siada tyłem do wykreowanego narożnika i wykonując ruchy ramion, stara się zarysować trzymanym w dłoniach węglem jak największy obszar ściany za jego plecami. Powstaje podyktowany anatomicznymi możliwościami artysty abstrakcyjny rysunek, próba zaanektowania przestrzeni poprzez działanie rysunkowe.
Praca w swoim pierwotnym zamierzeniu odnosiła się do marginalnej sytuacji społecznej artysty w Polsce lat 70., w symboliczny sposób komentując aktualne położenie i sprawczość działań artystycznych wobec politycznych uwarunkowań. Działanie wskazuje na ograniczenia i znikomość wpływu aktu artysty awangardowego w obrębie szklanego muru. Jednak równolegle Warpechowski akcentuje wolność i niezależność artysty względem instytucji. Używając brudzącego węgla zaznacza stałą obecność podmiotu tego dyskursu, definiując strategie oporu jako ciągłe zagrożenie dla pola galerii.
Rysunek w kącie jest również dziełem interesującym formalnie. Praca pozbawiona kontekstu politycznego, wciąż ma silną, uniwersalną moc przekazu i oddziałuje na wyobraźnię odbiorcy. Utrwalona fotograficznie akcja wskazuje na problemem cielesności i fizycznej sprawczości artysty, który wtłoczony w architekturę miejsca zmaga się z narzuconym stanem rzeczy. Warpechowski podejmuje próbę zaznaczenia swojej obecności, podkreślenia somatycznej potencjalności w przytłaczającej strukturze otaczającej go przestrzeni.
Dzięki uprzejmości Galerii Foksal i Galerii Monopol.
Zbigniew Warpechowski – Urodzony w 1938 roku w Płoskach na Wołyniu. Ukończył architekturę na Politechnice Krakowskiej, a przez rok był studentem Wydziału Form Przemysłowych w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie.
Performer, malarz, poeta, autor licznych publikacji o teorii performance i sztuce współczesnej. Uznawany za prekursora i jednego z najwybitniejszych przedstawicieli sztuki performance. Członek Grupy Krakowskiej oraz Black Market International. Działania Warpechowskiego charakteryzują się procesualnością, jednorazowością i każdorazowym udziałem artysty w strukturze dzieła. Od lat 90. Warpechowski podejmuje tematykę zepsucia współczesnej kultury, dokonując tym samym krytyki konsumpcjonizmu, postmodernizmu i liberalizmu obyczajowego.
W 1997 roku trzymał Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki za 30-letnią działalność w dziedzinie sztuki performance, a 2009 odebrał Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.
Wykonał ponad 300 performance’ów, które prezentował prawie na całym świecie.
Marta Antoniak, Akira, obiekty, 2020-2021
Optyk, Główny Rynek w Kaliszu, Galeria Pulsar
Na cykl prac Akira Marty Antoniak składają się cztery formy zatytułowane: Monkey, CareBear, Burger i He Man. Niełatwe do jednoznacznego zakwalifikowania, wpisania w konkretną dyscyplinę sztuki, sytuują się gdzieś pomiędzy malarstwem a rzeźbą, co sama autorka na swoim instagramowym koncie opisuje hashtagami: #halfpainting #halfobject. Od strony formalnej są to cztery nieduże obiekty w formie prostopadłościanów odlanych z żywicy, okalanych sztucznym, kolorowym futerkiem, wewnątrz których zatopione zostały obiekty: plastikowa małpka, figurka He Mana, przytulanka Misia Życzliwe Serce z popularnej niegdyś kreskówki Troskliwe misie i maskotka w kształcie burgera. Artystka swoim działaniem przypomina naukowca w laboratorium: odkopuje relikty lat 90., pamiątki ze swojego dzieciństwa, które zalewa gęstą, ciemną żywicą, tworząc formy przywodzące na myśl spreparowane organy zatopione w formalinie. Antoniak zdaje się bawić pamięcią, tworząc kapsuły czasu z artefaktami minionego już dzieciństwa, próbując zakonserwować swoje wspomnienia, beztroskość młodzieńczych lat. Wskazuje tym samym na pewną nietrwałość wyrobów kultury masowej, podkreślając, że termin przydatności niektórych obiektów już dawno minął. Można nawet próbować porównać artystkę do archeolożki, bohaterki badającej meandry niedawnej przeszłości, ratującej przed ostateczną degradacją i zapomnieniem plastikowe, teraz nikomu niepotrzebne, a kiedyś tak istotne elementy tożsamości.
Marta Antoniak -artystka wizualna, rzeźbiarka. Urodzona w 1986 roku w Zabrzu. Związana z Akademią Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie, gdzie ukończyła z wyróżnieniem Wydział Malarstwa w Pracowni prof. Andrzeja Bednarczyka, następnie obroniła tytuł doktora, a aktualnie jest pracownikiem naukowym.
Tworzy obrazy, obiekty, instalacje. Charakterystyczną cechą dzieł artystki jest autorska technika przetwarzania drobnych, plastikowych zabawek i przedmiotów codziennego użytku w nowe formy, wychodzące poza ramy tradycyjnie pojmowanego malarstwa. Poprzez wykorzystanie niepotrzebnych, często kompletnie bezużytecznych wytworów masowej produkcji, manifestuje krytyczny stosunek do konsumpcjonizmu i kultury popularnej.
Jej prace zostały docenione na wielu prestiżowych konkursach i pokazach: Artystycznej Podróży Hestii, 42. Biennale Malarstwa „Bielska Jesień 2015”, czy w rankingu Kompas Młodej Sztuki 2016. Uczestniczyła w 11. Konkursie Gepperta pt. Uwaga: malarstwo! w BWA Awangarda we Wrocławiu oraz w Biennale Jeune Creation Europeenne – New Talents in European Art Scene w Paryżu. Brała udział w kilkudziesięciu wystawach w Polsce i za granicą.
Michalina Bigaj, 30 dni dla natury, instalacja, 2014/2015
Galeria Centrum, Centrum Kultury i Sztuki w Kaliszu, Galeria Pulsar
Praca Michaliny Bigaj 30 dni dla natury jest wyrazem tęsknoty artystki za bliską relacją człowieka i środowiska naturalnego. Charakter cyklu nawiązuje do pojęcia earth-body-sculpture, sformułowanego przez Ane Mendiete, które miało określać uprawiany przez nią rodzaj działań performatywnych, jako połączenie sztuki ziemi z body-artem. Bigaj swoją pracą wyszła naprzeciw tego nurtu, dokonując codziennie przez 30 dni aktu połączenia jej fizycznego ciała z naturą. Powstał w ten sposób zarejestrowany dokamerowo i fotograficznie rytuał włączenia człowieka w utraconą już dlań przestrzeń. Artystka w pełni zdaje sobie sprawę z pewnej bezcelowości działania, które już u samego zarania zdaje się być skazane na porażkę. Podobnie symbolicznych gestów możemy dopatrzeć się u Petra Štembery, słynnego czeskiego performera, który w latach 70. dokonał próby wszczepienia we własne ciało fragmentu żywej rośliny. Tutaj również piękny akt hybrydycznego zespolenia z naturą zakończył się niepowodzeniem – silnym zakażeniem u artysty.
Pomimo niepozorności i intymności działania, Michalina Bigaj dokonuje przekroczenia pewnej bariery już nieprzekraczalnej dla większości ludzi. Oddaje swoje ciało w pełni ufając naturze, z którą zdaje się poniekąd zrastać, czego dowodem stają się powstałe na skórze artystki ślady przypominające blizny. Istotnym elementem dzieła są porcelanowe odlewy gałęzi, które poprzez swoją czystą, jasną formę budzą skojarzenia z kośćmi, jeszcze mocniej ucieleśniając pracę.
Michalina Bigaj – Urodzona w 1991 roku w Katowicach. Studiowała na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie oraz Universität der Kűnste w Berlinie. Od 2016 roku doktorantka Interdyscyplinarnych Studiów Doktoranckich na Wydziale Komunikacji Multimedialnej na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu.
Artystka multimedialna, poruszająca się w obszarze rzeźby, fotografii, video i instalacji. W swojej twórczości skupia się przede wszystkim na relacji człowieka i natury. Bada pogłębiającą się przepaść pomiędzy światem przyrody a postępem cywilizacyjnym. Jej prace prezentowane były w wielu ważnych ośrodkach artystycznych w Polsce i za granicą, m.in.: Muzeum Sztuki Współczesnej MOCAK w Krakowie, Bunkier Sztuki w Krakowie, Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, Galeria Sztuki Współczesnej BWA w Katowicach, Muzeum Narodowe w Szczecinie, Polski Instytut w Düsseldorfie w Niemczech czy MeetFactory w Pradze w Czechach.
Aneta Grzeszykowska, Negative Make-Up, fotografia, 2016
Wystawa w przestrzeni miast na słupach ogłoszeniowych, Galeria Pulsar
Negative Make-Up Anety Grzeszykowskiej to seria trzech kolorowych dyptyków stanowiących podwójny autoportret artystki. Fotografie w swojej formie nawiązują do klasycznego ujęcia, tzw. zdjęcia paszportowego, czyli tradycyjnej fotografii głowy na neutralnym tle, pełniącego funkcję elementu identyfikacyjnego w osobistych dokumentach. Konwencjonalne, nieskomplikowane ujęcie artystka przemienia w grę z własnym wizerunkiem. Każdy z dyptyków ma taki sam schemat: na lewej fotografii mamy do czynienia z autoportretem artystki z ustami pomalowanymi kolorową szminką, natomiast prawy portret stanowi negatyw poprzedniego zdjęcia. Tutaj cała twarz – prócz ust – jest pomalowana kryjącą, intensywną w kolorze pomadką. Poszczególne dyptyki różnią się barwą użytego kosmetyku.
Niepozorne ujęcie, przedstawiające wizerunek uśmiechniętej kobiety z pomalowaną twarzą, po chwili obserwacji zaczyna zgrzytać. Skłania do refleksji nad procesem tworzenia wizerunku, środowiskowym i społecznym wpływem na kreowanie własnej powierzchowności. Makijaż w tym przypadku sprawia wrażenie anomalii, dziwnego wynaturzenia, które zamiast upiększać, szpeci twarz.
Dzięki uprzejmości Artystki i Galerii Raster.
Aneta Grzeszykowska – Urodzona w 1974 roku w Warszawie. Ukończyła studia na Wydziale Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Nagrodzona w 2014 r. Paszportem Polityki w kategorii Sztuki Wizualne. Mieszka i pracuje w Warszawie. Artystka posługuje się głównie medium fotografii i filmu, kładąc silny nacisk na ich performatywny charakter. Znaczną część swojej działalności poświęca pojęciu tożsamości i procesom autokreacji, które określa jako fundamentalne zagadnienia sztuki, stanowiące istotną składową kondycji dzisiejszego, postmedialnego społeczeństwa. Demontując własny wizerunek i manipulując obrazem swojego ciała, artystka tworzy projekty niezwykle osobiste i intymne, opowiadając przy tym o nieobecności, niewidzialności oraz konfrontacji ciała i myśli z niebytem.
Jej prace znajdują się w wielu kolekcjach w Polsce i na świecie, m.in.: Solomon R. Guggenheim Museum w Nowym Jorku, Centre Pompidou w Paryżu, San Francisco Museum of Modern Art, Zachęta Narodowa Galeria Sztuki w Warszawie czy Muzeum Sztuki w Łodzi.
Cecylia Malik, 365 drzew, fotografia, 2009/2010
Postój ze Sztuką, Galeria Pulsar
Projekt 365 drzew Cecylii Malik jest dokumentacją pozornie bardzo prostego działania. Artystka każdego dnia, przez cały rok, fotografowała się na różnych drzewach. Inspiracją do działania była postać 12-letniego włoskiego barona z powieści Baron drzewołaz autorstwa Italo Calvino, który to po pewnej kłótni ze swoim ojcem postanawia wejść na drzewo, z którego już nie planuje zejść i słowa dotrzymuje. Konsekwencja młodego bohatera okazała się dla artystki motorem do podjęcia własnego, buntowniczego działania.
Każdorazowe, codzienne wejście Cecylii Malik na drzewo było nie tylko aktem wytrwałości, ale z czasem stało się zaplanowanym spektaklem z odpowiednią scenografią, przygotowanym kostiumem i szczegółowo przemyślanym kontekstem sytuacji. Powstałe fotografie ujawniają performatywny charakter działania, odznaczając się przy tym malarskością i intrygującą kompozycją barwną.
Akt nieposłuszeństwa, zerwania z narzuconymi przez kulturę regułami, staje się dla artystki momentem wyrwania z konwencjonalnej rzeczywistości, zmianą perspektywy, zanurzeniem w świecie natury. Ostateczny kształt pracy pełni rolę aktywistycznego manifestu Cecylii Malik, jest świadectwem jej zaangażowania w sprawy społeczno-ekologiczne, ale – co bardzo dla artystki istotne – w formie dobrej zabawy.
Każde fotografia z cyklu 365 drzew posiada swój indywidualny opis: gatunek drzewa, datę i miejsce powstania, a cała seria została wydana w formie albumu przez fundację Bęc Zmiana.
Cecylia Malik – Urodzona w 1975 roku w Krakowie. Ukończyła Malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie i podyplomowe studia kuratorskie na Uniwersytecie Jagielońskim.
Malarka, performerka, edukatorka, ekolożka i aktywistka miejska. Wyróżniona prestiżową nagrodą im. Katarzyny Kobro w 2019 roku. Współtwórczyni wielu akcji społeczno-artystycznych i ekologicznych, np.: „Modraszek Kolektyw”, „Matki Polki na wyrębie”, „Warkocze Białki”, „Chciwość miasta” czy „Siostry Rzeki”. Inicjowane przez artystkę wydarzenia i happeningi charakteryzują się wyjątkowo atrakcyjną i wysmakowaną oprawą wizualną oraz chwytliwym językiem. Z uwagi na dbałość oraz współpracę z ekspertami i specjalistami, interwencje artystki zyskują wysoką skutecznością i cieszą się szerokim rozgłosem. Jej działania aktywistyczne prezentowane były w najważniejszych instytucjach sztuki w Polsce, jak również towarzyszyły istotnym wydarzeniom o charakterze społeczno-politycznym, np.: Ogólnopolski Kongres Kobiet w PKiN w Warszawie w 2019 roku czy Forum Przyszłości Kultury w Teatrze Powszechnym w Warszawie w 2018 roku.
KINGA NOWAK, instalacja, 2019
(Totem”, „Migawka”, tkanina z „Dramaturgii przestrzeni”)
Hampton by Hilton w Kaliszu, Galeria Pulsar
Intensywność koloru, odwaga formy i zaskakująca prostota – tymi trzema określeniami można by w pełni opisać prezentowane prace Kingi Nowak. Artystka korzystając ze spuścizny sztuki modernistycznej, odcina się od jej ideologicznych założeń, pozostawiając autentyczny, szczery zachwyt nad potencją formy i koloru. W prezentowanej tkaninie i rzeźbach dostrzega się zabawę, którą artystka podejmuje z odbiorcami: pozornie proste geometryczne wzory igrają z percepcją, intensywne kolory sycą zmysł wzroku i dostarczają niezwykłej, satysfakcjonującej przyjemności. Formy przestrzenne – rzeźby Migawka i Totem, kojarzące się z kartonowymi figurkami do samodzielnego złożenia, choć dosyć pokaźne rozmiarem zdają się być bardzo lekkie i zadziwiająco nieskomplikowane. Podobnie oddziałuje tkanina przypominająca teatralną kurtynę – pozornie zdają się coś zasłaniać, jednak swoją figlarnością sprawia, że jako odbiorcy nie mamy żadnej potrzeby jej odsłaniać.
Kina Nowak – Urodzona w Krakowie w 1977 roku. Absolwentka Wydziału Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych
w Krakowie. Studiowała w École Nationale Supérieure des Beaux-Arts w Paryżu. W 2007-2008 była gościnnym wykładowcą w University of the Arts, London College of Communication w Londynie. Związana z krakowską Akademią Sztuk Pięknych, pracuje na stanowisku profesora ASP. Od 2015 roku wraz z Michałem Bratko prowadzi przestrzeń działań artystycznych Widna. W 2014 roku jej obrazy znalazły się w publikacji „100 Painters of Tomorrow”, wydanej nakładem wydawnictwa Thames & Hudson. Jej prace były prezentowane m.in. w Narodowej Galerii Sztuki Zachęta, Cricotece, MOCAK-u, galerii lokal_30 w Warszawie, Galerii Biała w Lublinie, MODEM w Debreczynie, Galerii Sztuki im. Jana Tarasina w Kaliszu. Jest autorką wielkoformatowych rzeźb przestrzennych „Anamorfozy”, zrealizowanych na terenie parku Muzeum Fotografii w Krakowie. Jej prace znajdują się m.in. w kolekcji Muzeum Fotografii w Krakowie, Muzeum Narodowym w Gdańsku. Zajmuje się malarstwem, rzeźbą, tkaniną artystyczną oraz instalacją. W swojej praktyce twórczej przeplata zainteresowanie językiem abstrakcji z nowoczesną formą figuracji. Jej prace charakteryzują się odważną kompozycją, mocnym kolorem i osobliwym, nietypowym rodzajem współczesnego surrealizmu. Czerpie z historycznego zaplecza sztuki, odwołuje się do niego, ale zawsze rozbudowuje wybrany temat o aktualny kontekst.
SIOSTRY RZEKI
Galeria w Holu, Centrum Kultury i Sztuki w Kaliszu, Galeria Pulsar
Siostry Rzeki to zainicjowany przez Cecylię Malik i współtworzony razem z Anną Grajewską i Agatą Bargiel kolektyw, którego działania zorientowane są wokół ochrony naturalnego stanu europejskich rzek. Kolektyw najwięcej swoich inicjatyw poświęca rzece Wiśle, którą swoimi działaniami chce ochronić przed planowaną drogą wodną E 40 oraz powstaniem na niej zapory w Siarzewie, która może przynieść katastrofalne skutki zarówno dla ekosystemu rzeki jak i dla sytuacji społecznej. Siostry Rzeki swoimi działaniami upowszechniają postulaty Koalicji Ratujmy Rzeki, która jest reakcją na rządowe plany zagłady naturalnych rzek.
Podczas organizowanych happeningów, Siostry Rzeki zanurzają stopy w nurcie wody i trzymając w rękach tablice z imionami wybranych przez siebie rzek, śpiewają opracowaną przez Agatę Bargiel pieśń Siostry Rzeki przybywajcie. Poprzez to symboliczne, rytualne działanie inicjują alegoryczny ratunek dla Wisły, do której przybywają ze wsparciem jej siostry – inne rzeki, którym to głosu użyczają kobiety trzymające tabliczki. Inna inicjatywa kolektywu to Moda na rzeki, w której zaproszone artystki i projektantki szyły zaangażowane stroje kąpielowe, ozdobione błyszczącymi niczym rybie łuski hasłami aktywistycznymi. Gotowa kolekcja została zaprezentowana podczas pokazu mody w czasie spływu tradycyjnym galarem Wisłą z Krakowa do Gdańska. Kolekcja recyklingowych strojów kąpielowych została zaprezentowana w Krakowie, Warszawie, Toruniu i na Helu, a w rolę modeli wcielili się uczestnicy demonstracji. Kolekcja stała się manifestem niosącym ekologiczną wiedzę o naturalnym funkcjonowaniu rzek.
Siostry Rzeki. Bądź rzeką! Wybierz swoją ukochaną rzekę z dzieciństwa lub tę, którą mijasz codziennie w drodze do pracy. Może to być duża lub mała rzeka, potok, strumień. Wielkość nie ma znaczenia, wszystkie są tak sama ważne. Niosą wodę, niosą życie. Ubierz się na niebiesko. Dołącz do Sióstr Rzek! Przybywaj rzeko Rabo, Dunajcu, Białko, Nido, Sanie, Pilico, Przemszo, Wdo, Mątowo… Spotkajmy się razem, niczym liczne dopływy Wisły i zamanifestujmy, że nie zgadzamy się na niszczenie przyrody.
Patronat Honorowy
Krystian Kinastowski Prezydent Miasta Kalisza
Organizator
Galeria Sztuki im. Jana Tarasina w Kaliszu, Miasto Kalisz
Współorganizatorzy
Miasto Kalisz, Muzeum Okręgowe Ziemi Kaliskiej, Wydział Pedagogiczno-Artystyczny UAM w Kaliszu
Partnerzy wydarzenia:
Centrum Kultury i Sztuki w Kaliszu, Hotel Hampton by Hilton Kalisz oraz Liceum Sztuk Plastycznych im. Tadeusza Kulisiewicza w Kaliszu
Patronaty medialne
Magazyn SZUM, Notes na 6 Tygodni, Ziemia Kaliska, Radio Centrum, Radio Poznań, Calisia.pl, Fakty Kaliskie, Telewizja Kalisz
Partnerzy Galerii
Ergo Hestia, Polifarb Kalisz S.A. M&P Alkohole i Wina Świata
Szczegółowe informacje o wystawie konkursowej i wydarzeniach towarzyszących będzie można śledzić na bieżąco na naszych profilach: FB @GaleriaKalisz i IG@galeriatarasin.
Zachęcamy do pobrania i rozsyłania pliku zaproszenia online, który znajduje się poniżej:
