Piątek,
19 kwietnia
REWOLUCJA TO NIE KOLACJA, A MOŻE JEDNAK KOLACJA – instalacja performatywna
Symboliczna kolacja, do której zasiądą kobiety zróżnicowane etnicznie, o różnej przynależności społecznej – ekofeministki, aktywistki klimatyczne, filozofki, badaczki, prekariuszki, artystki, feministyczne archiwistki – będzie pretekstem, by zadać sobie fundamentalne pytania o przyszłość, której być może nie będzie. Czy kobiety uratują świat? Czy chcą nadal rodzić w nim swoje dzieci? Czy możliwa jest nowa polityka bez hierarchii i przemocy? Czy możemy odzyskać utraconą przyszłość? Czy potrzebujemy liderek, a jeśli tak, to kim one są dzisiaj i jak stworzyć skuteczny front oporu?
Projekt odwołuje się do pracy Judy Chicago „Dinner Party” oraz do starszej o dekadę protofeministycznej, prawie nieznanej pracy ceramicznej Vanessy Bell i Duncana Granta, wystawionej tylko raz w Piano Nobile Gallery w Londynie. Obie wspomniane wyżej akcje artystyczne przywoływały 39 kobiet z historii i w obu zamysł był podobny: obnażyć patriarchalną pamięć zbiorową, która wyklucza kobiety. W dziele Bell i Granta znalazło się kilka kobiet z Europy Wschodniej, u Judy Chicago występują tylko nazwiska świata zachodniego.
Instalacja performatywna pt. „Rewolucja to nie kolacja, a może jednak kolacja” składa się z okrągłego stołu na 52 miejsca, zastawy ceramicznej z portretami kobiet ważnych dla kultury i polityki Europy Środkowo-Wschodniej, wyłonionych podczas obrad „okrągłego stołu”, które odbyły się w miastach Polski: Łodzi, Bydgoszczy, Lublinie. Powtarzającym się znakiem w ceramicznej zastawie jest portret przedstawiający autorkę instalacji z przebitym bokiem, na tle flagi będącej wariacją na temat ikonicznego obrazu El Lissitzky’ego „Czerwonym klinem bij w białych”. Portret odwołuje się do tradycji konstruktywistycznej i dziedzictwa rewolucyjnego polskich artystek, takich jak Katarzyna Kobro, ale też tradycji awangardy międzywojennej ubiegłego wieku, reprezentowanej przez Zofię Stryjeńską. Powtarzający się motyw, uzyskany metodą reprodukcji, wywodzi się z tradycji upowszechniania dóbr kultury w Polsce “realnego socjalizmu” w czasach PRL-u. Nawiązuje do egalitarnego wzornictwa modernizmu i do reprodukcji, która gościła w domach polskiej inteligencji pracującej i klasy ludowej.
„Okrągły stół” z 52 miejscami odwołuje się do wydarzenia politycznego, które miało decydujący wpływ na Polskę. W 1989 r. przy Okrągłym Stole zasiadło kilkudziesięciu mężczyzn i dwie kobiety. To gremium zdecydowało, jaki kształt miała transformacja Polski z komunistycznej na wolnorynkową i, jak zapewniano, demokratyczną. Jak się okazało, ta demokracja miała płeć męską. Przy Okrągłym Stole mężczyźni zawarli sojusze niekorzystne dla kobiet. „Okrągły stół” kobiet odwraca te proporcje: 50 kobiet i dwóch mężczyzn. Przy tym stole do symbolicznej kolacji zasiądą kobiety z różnych klas społecznych i różnych narodowości – zamieszkujące miasto, w którym odbędą się obrady „okrągłego stołu”. Instalacja zakłada elementy nieprzewidywalne, niewyreżyserowane: przeplatanie się tekstów napisanych ze spontanicznie wygłaszanymi tekstami, dotyczącymi: kapitalizmu, środowiska naturalnego, form rządzenia i idei politycznych, a także herstorii, feministycznego archiwum dla przyszłości – feministycznej historii świata. Przy „okrągłym stole” zostanie wzniesiony toast czarnym i białym mlekiem. Mleko zaistnieje tu na dwa sposoby: jako „biała plama” albo „biały atrament” nienapisanej, albo napisanej niewidzialnym tuszem, historii kobiet i „czarne mleko” (wedle definicji tureckiej pisarki Eli Safak) symbolizujące upodrzędnianie pracy reprodukcyjnej i afektywnej kobiet oraz „zaciemnianie” kobiecej herstorii.
Zaproszenie do działania z Anną Baumgart
Artystki, aktywistki, dziennikarki, nauczycielki, naukowczynie!
Wspólnie z artystką Anną Baumgart utworzymy
feministyczne archiwum dla przyszłości. Zbuduje katalog
ważnych kobiet związanych z Kaliszem, które nie zostały zapisane w historii
dostatecznie…
Zapraszamy do udziału w performansie Anny Baumgart, by zgłosić i przedstawić swoje kandydatki, osobiste bohaterki, ważne dla naszej lokalnej społeczności. Performanse odbędzie się w Galerii Sztuki im. Jana Tarasina w sobotę 7 grudnia w godz. 18.00- 20.00.
Liczba miejsc: 50 dla kobiet i 2 dla mężczyzn na wzór odwróconych proporcji Okrągłego Stołu z 1989 roku.
Współprowadzącą spotkanie przy okrągłym stole będzie Agnieszka Różyńska.
Zgłoszenie udziału w performansie prosimy przesłać na emaila:
organizacja@tarasin.pl lub zgłosić się telefonicznie 62/ 7674081
Anna Baumgart – artystka postkonceptualna, reżyserka i scenografka. Nagrodzona za wybitny debiut przez wojewodę gdańskiego 1995 r. Wielokrotna stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa narodowego oraz Fundacji Kultury. Wystawia w kraju i za granicą, m.in.: Brooklyn Museum of Art, NKB i Kunstwerke w Berlinie, Ludwig Museum w Budapeszcie, Museum on the Seam w Izraelu, Casino Luksemburg w Luksemburgu, CCA w Moskwie, Rydze, Narodowej Galeria Sztuki Zachęta i Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie. Jej prace znajdują się w prestiżowych kolekcjach sztuki, min: Hauser & Wirth, FRAC Poitou-Charentes, Narodowa Galeria Sztuki Zachęta, Znaki czasu Szczecin, Lublin, Olsztyn, Kolekcja Parlamentu Europejskiego. Kolekcja Śląskiego Muzeum Sztuki, Muzeum Narodowe w Warszawie. Film „świeże wiśnie” z 2010 r. prezentowany na festiwalach sztuki video i dokumentu tj : Videobrasil w Sau Paulo, Videonale w Bonn, Era Nowe Horyzonty, Watch docs, Impakt, został nagrodzony „nagrodą publiczności dla najlepszego filmu wideo „na festiwalu Loop w Barcelonie. „Zdobywcy słońca” prezentowany był: w Muzeum Żydów w NYC. EUROPEAN MEDIA ART FESTIVAL OSNABRUECK, MONSTRAINVIDEO MILANO, Festival Nowe Horyzonty Wrocław.
Agnieszka Różyńska – managerka kultury. Od czasu ukończenia polsko-angielskiej Szkoły Trenerów Młodzieżowych (2012) programuje i prowadzi projekty artystyczno-społeczne oraz buduje przestrzenie edukacyjne w nurcie gestalt. Kuratorka programów artystycznych angażujących społeczność lokalną, m.in. Generator Malta w ramach Malta Festival Poznań (2019, 2018, 2017, 2016), akademii dla młodych twórców Sąsiedztwo – granice bliskości (2019, 2018, 2017, 2016), Eksperyment: DIALOG (2017); edukatorka kulturowa w ramach projektów Struktury Kultury (Ogólnopolski Program Bardzo Młoda Kultura, 2017, 2016), Centrum Praktyk Edukacyjnych (2016, 2015), Koalicja Kulturotwórców (FIO 2018, 2016). Animatorka i koordynatorka działań młodzieżowych i społecznych w ramach: Ogród Łazarz (2015), Otwarta Strefa Kultury Łazarz (2015, 2016), Instytut Edukacji Społecznej (2013-2014). Koordynatorka działu edukacji i PR managerka Centrum Rezydencji Teatralnej SCENA ROBOCZA w Poznaniu (2017); producentka Teatru Polskiego w Poznaniu (2016–2017), PR managerka programu performatywnego Art Stations Foundation (2015–2016). Od początku 2018 do początku 2019 roku pracowała w dziale programowym Teatru Ósmego Dnia w Poznaniu.