Czwartek,
18 kwietnia
Have a nice cry! 💧
Wystawa Ewy Mrozikiewicz i Bartosza Zimniaka
8.04-27.05.2022
Wystawa Have a nice cry!💧 jest działaniem, w którym zwyczajowe role kuratorki oraz artysty się przenikają. Proces jej powstawania miał swój początek w przyjaźni, wspólnym przeżywaniu psychoterapii, wzajemnej trosce i zrozumieniu terapeutycznych momentów psychicznego dołka. Ekspozycja stała się wizualnym manifestem, głoszącym istotność zdrowia psychicznego i relacji międzyludzkich.
Scenografia wystawy, stworzona przez duet artystyczno-kuratorski, to interaktywna przytulna, niebieska przestrzeń stylizowana na gabinet terapeutyczny. W przestrzeni Have a nice cry! znajdują się wygodne fotele, miłe w dotyku koce, poduszki i miękki dywanik, a przyjemna muzyka i zapach z dyfuzora angażują różne zmysły. W fotelach zakładając słuchawki, zapoznać się można ze słuchowiskiem przygotowanym przez Zimniaka pt. Smutna ballada o Złotej Rybce, krytycznie komentującym kondycję współczesnego społeczeństwa, kierującego się konsumpcjonistycznymi wartościami. Całość bajki prowadzona jest moralizatorskim językiem ezopowym, opowiadana dziecięcym głosem symbolicznie nawiązuje do postaci wewnętrznego dziecka, które czeka na dopuszczenie do głosu w każdym z nas.
Wizualny charakter wystawy podkreśla powtarzający się w każdej pracy i wyposażeniu gabinetu kolor niebieski, według naukowców stabilizujący układ nerwowy, obniżający ciśnienie krwi i działający antyseptycznie. Barwa ta niesie ze sobą także znacznie głębsze przesłania. Władysław Kopaliński w swoim Słowniku Symboli[1] wspomina, że niebieski kulturowo kojarzony jest między innymi z podświadomością, spokojem, uduchowieniem, wodą i falami morskimi, prawdą, filozofią, kontemplacją, czułością, szczerością i tęsknotą, a na Wschodzie uważany jest za barwę chroniącą przed “złym okiem”. Kolor niebieski występował często w sąsiedztwie bóstw kojarzonych ze strefą nieba, nocy, kosmosu i wody. Był także atrybutem niebieskoskórego, egipskiego boga corocznych wylewów Nilu – Hapi, przedstawianego z dużym brzuchem, długimi włosami oraz zwisającym kobiecym biustem, symbolizującego życiodajną płodność ziemi i wody.
Performatywny rysunek Fala przedstawia wyniki kwestionariuszy nastroju, wypełnianych przez Bartosza Zimniaka podczas wszystkich jego dotychczasowych spotkań terapeutycznych. Im więcej punktów uzyskasz w kwestionariuszu, tym gorsza jest Twoja kondycja psychiczna. Abstrakcyjny wykres, przypominający falę zbudowaną z niebieskiej liny żeglarskiej, na ścianie galerii jest intymnym zapisem pracy nad zdrowiem psychicznym i relacji z psychoterapeutką. Praca ta będzie rozrastać się na wystawie wraz z kolejnymi spotkaniami psychoterapeutycznymi artysty. Śladem przepracowywania przeróżnych emocji są także rysunki Ewy Mrozikiewicz. Ekspresja rysunkowa artystki jest całkowicie nie powstrzymywana przez kulturowe konwenanse i nieplanowana. Podczas tworzenia artystka wchodzi w stan flow, pozwalając dojść do głosu nieświadomości i wyłączając ego. Dzięki tej metodzie może później interpretować swoją sztukę w kontekście swojej terapii. Oba te artystyczne przedstawienia pokazują, że droga do równowagi psychicznej nie jest oczywista, a zdarzające się wylewy smutku, żalu i złości bywają życiodajne niczym wody Nilu.
Wieloznaczną pracą na wystawie jest instalacja Nadmierność Bartosza Zimniaka, stworzona z ponad 200, obsesyjnie gromadzonych przez lata charakterystycznych, niebieskich butelek białego wina Liebfraumilch. Pojęcie nadmierności odnosić się może do kompulsywnego zbieractwa, intensywnego spożywania alkoholu, ale też zbytniego przywiązywania się do obiektów w naszej psyche, czy odczuwania i okazywania swoich uczuć w sposób intensywny, nie tolerowany przez społeczeństwo. We wszystkich tych przypadkach praca ta może być opowieścią o szukaniu równowagi i doskonałych proporcji. Tytuł wystawy jest czymś więcej niż chwytliwym hasłem, podkreśla bowiem filozofię życiową twórców, w której płacz i okazywanie słabości są mile widziane. Zachęcamy zatem do zagłębienia się w te marginalizowane w naszej kulturze sukcesu, odczucia smutku i żalu, bez których nasza ludzka egzystencja jest niepełna i nieprawdziwa. Have a nice cry!
[1] Władysław Kopaliński, Słownik Symboli, Oficyna Wydawnicza RYTM, Warszawa 2006
Ewa Mrozikiewicz (ur. 1990) – artystka wizualna i kuratorka sztuki. Ukończyła Edukację Artystyczną (specjalności: krytyka i promocja sztuki oraz strategie kuratorskie i promowanie kultury) na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu (2015). Na macierzystej uczelni prowadzi zajęcia z przedmiotów związanych z kuratorstwem i organizacją wystaw. W 2016 r. pracowała na stanowisku kuratorki w Centrum Sztuki Współczesnej przy Starym Rynku w Poznaniu. Fascynują Ją momenty błędu i porażki, czego efektem jest autorski magazyn o sztuce Important Art Magazine. Jest współzałożycielką galerii FWD:, w której promuje sztukę konceptualną i eksperymenty kuratorskie. Autorka bloga Piękna Katastrofa (www.pieknakatastrofa.pl). W ciągu siedmiu lat życia zorganizowała przeszło 50 niszowych wydarzeń kulturalnych, kreatywnych warsztatów i projektów kuratorskich. Dzięki czemu udało jej się wypalić zawodowo, nadwyrężyć zdrowie psychiczne, wielokrotnie przekroczyć swoje granice i zaniedbać potrzeby. Teraz na macierzystej uczelni, w ramach Wydziału Edukacji Artystycznej i Kuratorstwa, stara się zachęcić studentów, aby nie szli w jej ślady. Wraz z Anią Rulecką stworzyła projekt Zapytaj Mokoszy, cykl wystaw i spotkań, których motywem przewodnim jest kobieca wspólnotowość oraz siostrzana siła. Jej prace były pokazywane na wystawach: Forward Tarot (2021), Wyczekując trzydziestego lutego w lokalu prywatnym w Poznaniu (2020), wystawie Laureatów Stypendiów Artystycznych Miasta Poznania (2018), Galerii Sztuki Rozruch w Poznaniu, podczas partyzanckiej akcji artystycznej We have no Mess/age w ramach Antwerp Art Weekend w Królewskim Muzeum Sztuk Pięknych w Antwerpii (2015). Wierzy w herstory, w swoich tekstach łączy feminizm i teorię dezintegracji pozytywnej. Chaos wewnętrzny stara się zamaskować, sprzątając i segregując przedmioty domowe. Gardzi propagandą sukcesu.
IG @ewka.mrozi
Bartosz Zimniak (ur. 1991) – artysta intermedialny, wykorzystujący w swojej twórczości performance, instalacje, video-art oraz sztukę społecznie zaangażowaną. Porusza tematy związane z tożsamością, tradycją, przynależnością oraz zadaje pytania wokół szeroko rozumianego patriotyzmu i polskości. W 2013 roku ukończył kierunek Filozofia i Komunikacja Społeczna na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Tytuł magisterski obronił na Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku, na kierunku Intermedia. Od 2014 roku nieprzerwanie mieszka w Gdańsku, czerpiąc energię twórczą i siłę z kontaktu z morzem. W 2017 roku, w nadmorskiej dzielnicy Gdańsk – Nowy Port, założył Galerię Społecznie Zaangażowaną MEWKA, gdzie wraz z mieszkańcami, artystami i artystkami organizuje: wystawy, warsztaty oraz spotkania tematyczne. Mimo wielu sukcesów na płaszczyźnie artystycznej, doświadczył poczucia porażki egzystencjalnej, które zmotywowało go do rozpoczęcia nowej drogi w rozwoju duchowym. Wybrane wystawy, festiwale oraz nagrody: Międzynarodowy Festiwal Narracje (2015), Wyspa 3.0 Mapa i Terytorium (2015), Festiwal Młode Wilki, (2016), V Dwubiegunowe Spotkania Performerów (2017), Zrozumieć Sierpień Europejskie Centrum Solidarności Gdańsk (2018), Wystawa PLaża: Galeria FWD: (2020), Kaliskie Biennale Sztuki A-Kumulacje (2017, 2019, 2021), Voyage, voyage: MEWKA. Galeria Społecznie Zaangażowana (2022), Laureat Nagrody Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2016), Finalista 15. edycji Konkursu Artystyczna Podróż Hestii (2016). Wyróżnienie Prezydenta Miasta Gdańska za działalność artystyczno-społeczną (2018). Laureat Głównej Nagrody na XIII Festiwalu Filmów Jednominutowych (2018). Stypendysta Marszałka Województwa Pomorskiego (2019), Stypendysta Miasta Gdańska (2021).
IG @bartoszzimniak
Wystawa jest realizacją projektu nagrodzonego w 5. edycji Konkursu dla kuratorów.
Miejsce wystawy:
Galeria Sztuki im. Jana Tarasina, pl. św. Józefa 5, 62-800 Kalisz.
Wernisaż: 8.04.2022 piątek g.19.00-22.00
Wernisaż online: 8.04.2022 g. 19.00
Czas trwania wystawy: 8.04.-27.05.2022
Organizator:
Galeria Sztuki im. Jana Tarasina w Kaliszu, Instytucja Kultury Miasta Kalisza.
Patronat medialny nad wystawą objął Notes Na 6 Tygodni.
Partnerem wystawy jest firma Planteon.
Partnerzy Galerii:
Ergo Hestia, Polifarb Kalisz S.A., M&P Alkohole i wina świata.
Patronaty medialne:
NN6T, Ziemia Kaliska, Calisia.pl, Radio Centrum.
Zdjęcia artystów: Sandra Radys
Przygotowanie strojów: Aurelia x Zwei Frauen
Identyfikacja wizualna wystawy: Daniel Szwed
Produkcja wernisażu online: Adrian Kempa i Jan Kempa Vjjk
Koordynacja produkcji wystawy z ramienia Galerii: Jacek Różański, realizacja techniczna wystawy: Mirosław Rybka, pomoc w tworzeniu instalacji: Ewa Cierniak i Ania Wolff, obsługa finansowa wystawy: Bernadeta Ślęzak, pomoc w tworzeniu elementów wystawy i materiałów promocyjnych – studentki Wydziału Pedagogiczno-Artystycznego UAM Kalisz: Yunna Honczar, Julia Otmianowska, Julia Tomaszek, Martyna Kowalczyk, Anastazja Dzura, Anastazja Vorontowa.