Anna Kutera na Kaliskich przystankach autobusowych

Anna Kutera – „Fryzury” 1978, z cyklu sytuacje stymulowane (źródło: dzięki uprzejmości artystki)

W swoich pracach Kutera koncentrowała się przede wszystkim na otaczającej ją rzeczywistości, na którą żywo reagowała. W jej pracach znalazło się miejsce na komentarz wobec stosunkowo nowej wirtualnej rzeczywistości telewizji (w pracy Dialog), nie pozostała obojętna na pokutujące w sposobie myślenia, postrzegania, postępowania schematy, coraz bardziej uciążliwe w obliczu dynamicznie zachodzących zmian (również w sztuce). (…) Skrytykowała wpływ środków masowego przekazu we Fryzurach (1978), umieszczając napis „Ja decyduję o swojej fryzurze, a nie dyktatorzy mody żurnalowej”. Praca ta często umieszczana jest w kontekście feministycznym, jednak biorąc pod uwagę inne prace Kutery – np. Czy wyraz kobieta jest rzeczownikiem czy przymiotnikiem (1977), w której mówi o tym, że czasy z podziałem społeczeństwa na kobiety i mężczyzn minęły bezpowrotnie, przywołuje statystyki, w których kobiety stanowią ok. 50%, a pytaniem „Czyżby same kobiety dążyły do alienacji?” podważa zasadność stawiania takich pytań – kontekst ten wydaje się trudny do utrzymania. Potwierdzają to także jej wypowiedzi na ten temat. Przypomnijmy, że w filmie Anki Leśniak, będącym częścią projektu Fading traces, Anna Kutera mówi wprost: „Bardziej mnie zainteresował […] kontekst, który zachodzi wewnątrz sztuki i tu staram się znaleźć jakieś dla siebie rozwiązania artystyczne, niż tak żywcem przenosić zjawiska społeczne do sztuki. Byłam przepiękną, atrakcyjną kobietą i manifestowałam tę swoją atrakcyjność, poruszałam też tematy, które dotykały o równouprawnienie, o te najważniejsze życiowe sprawy, ale nie było to moim sztandarem”.

(Za: Karolina Jabłońska, „Manifest niezależnej sztuki Anny Kutery”, http://magazyn.o.pl/2015/karolina-jablonska-manifest-niezaleznej-sztuki-anny-kutery/#/)

ANNA KUTERA (absolwentka wrocławskiej PWSSP, dziś ASP – 1977)

Zajmuje się sztuką multimedialną. Wśród dziedzin jej artystycznej aktywności znajdują się film, wideo, fotografia, malarstwo, instalacja i sztuka performance.

Pracę artystyczną łączy z działalnością animatorki środowiska artystycznego. W latach 1975 – 1980 razem z Romualdem Kuterą, Lechem Mrożkiem, Piotrem Olszańskim prowadziła we Wrocławiu Galerię Sztuki Najnowszej. W latach 1980-1883 była kierownikiem artystycznym Salonu Sztuki Najnowszej PP PSP we Wrocławiu (ul. Jatki). Od 1975 r. współorganizowała razem z Janem Świdzińskim międzynarodowy ruch sztuki kontekstualnej, zogniskowanej na badanie kontekstu sztuki, która rozszerzała pojęcia i schematy dominującego wówczas konceptualizmu.
Realizacje Anny Kutery nastawione są na interakcję widzów i budzenie ich wyobraźni.

W roku 2010 uruchomiła nowy cykl POST MASS-MEDIA: fotografie, filmy, instalacje interaktywne prowokują do analizy naszego stosunku do treści i formy mass-mediów (czasopism, gazet, telewizji, Internetu) .

Prace artystki prezentowane były na ponad 40 wystawach indywidualnych i licznych wystawach zbiorowych w kraju i za granicą. Znajdują się m.in. w zbiorach Muzeum of Modern Art w Sao Paulo, Królewskiej Biblioteki Sztuki w Kopenhadze, Muzeum Narodowego, Muzeum Sztuki Nowoczesnej i Zamku Ujazdowskiego w Warszawie, Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeów Okręgowych w Bydgoszczy i Chełmie (Galeria 72), Dolnośląskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych we Wrocławiu, Galerii Elektrownia w Radomiu, Galeria Labirynt w Lublinie, w filmotece TVP 3 we Wrocławiu i Lesznie oraz w kolekcjach prywatnych.